Nga Redi Shehu
“Do ia zëmë në fyt vjedhjen!” – pati deklaruar z. Berisha pak javë para ditës së zgjedhjeve në një emision televiziv, duke dhënë garanci se një gjë e tillë nuk do ndodhte. Aq i sigurtë ishte ai, sa pati bërë thirrje ditën e enjte, vetëm dy ditë para zgjedhjeve të 11 Majit, që të shkonin të votonin se janë marrë të gjitha masat për ruajtjen e votës. Shtuar kësaj edhe shprehjen e bukur, “do e kërrejmë”, referuar mënyrës se si do ta shfronësonte Ramën nga pushteti, krijoi një mjedis optimist në mesin e atyre që realisht e kishin besuar se z. Berisha do t’u sillte fitoren demokratëve. Vërtet, Berisha kishte qënë i aftë më shumë për ta përqëndruar dendësinë e partisë brënda bërthamës së saj, se sa të zgjerojë diapazonin e mbështetjes masive. Një vektor krejt i kundërt me atë që rëndom ndodh në politikë. Partitë janë struktura të cilat tentojnë dhe anojnë nga zgjerimi dhe jo nga ngjeshja dhe rëndesa gravitacionale rreth bërthamës, ato jane rrezatuese, jo përthithëse.
Pas gjithë asaj që ndodhi me zgjedhjet e 11 Majit, pyetja që i ngelet në kokën e secilit është se si mundet që 20% që përfaqëson diferencën mes 53% të PS-së dhe 33 % të PD-së, pra të mbi 326 mijë zgjedhësve, të jenë vjedhur dhe kërcënuar në mënyrë kaq masive ? Në fund të fundit pretendimi i eksponentëve të Partisë Demokratike jo vetëm që është i pabesueshëm por edhe fyes, sepse cënon direkt dinjitetin dhe kapacitetitin e votuesve, që bënë diferencën, si qënie konformiste. Shpjegimi i braktisjes plebishitare ndaj PD-së dhe lidershipit të saj, reduktohet në një aryetim njëdimensional i cili gjithmonë projekton fajin dhe problemin tek tjetri. Sepse, për hir të së vërtettës, ajo e Partisë Socialiste nuk qe një fitore plebishitare se i mungojnë diku rreth 25 mijë vota nga 2021 ( pa diasporën), por një braktisje plebishitare e të djathtëve ndaj këtij vektori berishist të përqëndrimit rreth bërthamës.
Ajo e 11 Majit ishte një fitore personale e Berishës dhe një humbje madhështore e PD-së. Kush ka dashur Berishën ta dijë se ka fituar, ndërsa kush ka dashur të djathtën ka humbur shumë. Karshi kryetarit të saj PD duket më e pafuqishme se kurrë, ndërkohë që vetë Berisha është në suksesin e tij më të mirë personal që pas 2013-tës. Tani, vetëm i duhet një parashute mediatike që ta zbresë ëmbël në parlament në shtator, dhe për këtë, sapo ka filluar fushatën vajtuese të vjedhjes së votës. Ky klip piskame vjedhjesh, është një muzikë e dëgjuar në zgjedhjet lokale të vitit 2000, në zgjedhjet e përgjithshme të vitit 2001, në ato lokale të 2003, në ato të përgjithshme të 2013, ne zgjedhjet e pëgjithshme të 2017, në 2021, dhe tani përsëritet me të njëjtin lajtmotiv nga të njëjtët njerëz. Teksti i këtij klipi është i njëjti, të merremi me PS-në dhe asesi me PD-në, fajin e ka gjithkush përveç Saliut.
Një parti është e tillë pikërisht sepse përfaqëson një organizim i cili nuk lejon që të vidhet çdo herë. Nëse një popull i tërë i është vjedhur vota, nuk ka nevojë që të presë partinë që të ankohet, e bën vetë revoltën kundra vjedhjes. Foltorja u zanafillua si një lëvizje e cila do ta nxirrte pikërisht PD-në nga paaftësia politike si dhe nga pamundësia e mbrojtjes së votës. Për këtë, ashtu siç edhe Berisha qe shprehur në një tjetër emision televiziv, ku thoshte se “e dija që partia do çahej” duke nënkuptuar se iniciativa e tij ishte një ndërhyrje kirurgjikale për të prerë muskulin politik të PD-së, me qëllim që ta riqepte sipas metodës së tij. Mirëpo, çdo muskul që pritet, edhe pse mund të shërohet më vonë, ai kurrë nuk do ta ketë forcën dhe fuqinë e mëparshme. Prandaj, Berisha e dinte se muskuli i PD-së do çahej, e për rrjedhojë e dinte se edhe kur të ngjitej nuk do kishte fuqinë e mëparshme politike. Në 11 Maj, PD shkonte në zgjedhje me pafuqinë politike për të fituar. Thënë këtë, justifikimet me vjedhje vote janë vetëm se një alibi e trashë që nuk mbush mendjet e askujt as edhe të atyre që vetë e thonë.
Sot, jemi në pikën ku të gjithë mendojnë se i vetmi që mund të rrëzojë Edi Ramnë është vetë Edi Rama. Jemi në pikën ku Lulzim Basha vetëm qesh duke i lënë shijën e turpit PD-së e cila arriti të fitonte më pak se sa ai kur ishte në krye të saj. Disfata e 11 Majit do mbahet mend gjatë sepse ishte thyerje e një rekordi tjetër të ri. Nëse në 25 prill të 2021 u thye cikli tetëvjeçar i partive në pushtet duke i dhënë socialistëve për herë të parë mandatin e tretë, kjo e zgjedhjeve të kësaj radhe nuk do hyjë në histori për dhënien e të katërtit, por për shkak të ndryshimit të përceptimit opozitar mbi faktin se çfarë përbën fitore tashmë.
Mos marrja me Partinë Demokratike, mos analizimi dhe mos reflektimi në emër të asaj me arsyetimin se problemi më i madh është maxhoranca dhe zullumet e saj, është thirrje për t’ia zgjatur agoninë opozitës dhe për të zgjatur qeverisjen socialiste në pushtet. është thirrje për të mbajtur në piacë të njëjtët aktorë politikë prej dekadash. Ne dimë mjaft mire se si Partia Socialiste sillet politikisht me opozitën sepse ajo ka përballë të vetmen shkollë, berishizmin dhe të vetmin njeri që e njeh mjaft mirë. Ndaj, edhe Rama dhe partia e tij, janë investuar me çdo kusht që të kenë përballë një kundërshtar politik të cilit i dinë gjithçka dhe i cili transformohet për ta në thjesht i “parashikueshëm”. Ne nuk dimë se si do të ishte sjellja politike e Partisë Socialiste, nëse përballë saj nuk do të kishte Berishën dhe berishizmin si mendësi. Në një rast të tillë, do ishte hera e parë që Partia Socialiste nuk do të luante në terrene të parashikueshme, por do të shpërqëndrohej nga befasia e të paparashikueshmes që një lideri i ri opozitar apo edhe një mendësi e re opozitare do t’i shkaktonte asaj. Prandaj, lënia e opozitës në batakun e agjëje të re, të ripërsëritjes banale të vetvetes, duke mos e kritikuar dhe duke mos e shtyre drejt rinovimit të saj, është shërbimi më i mirë që i bëhet pushtetit të sotëm.
